شعری از آقا  تقدیم به حضرت بهار (عج) 

 

دل را زبی خودی سر از خود رمیدن است
جان را هوا ی از قفس تن پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان
بانگ جرس ز شوق به منزل رسیده است 

دستم نمی رسد که دل از سینه برکنم
باری علاج شکر گریبان دریدن است 

شامم سیه تراست ز گیسوی سرکشت
خورشید من برآی که وقت دمیدن است 

سوی تو ای خلاصه گلزار زندگی
مرغ نگه در آرزوی پرکشیدن است 

بگرفت آب و رنگ ز فیض حضور تو
هر گل دراین چمن که سزاوار دیدن است

 

با اهل درد شرح غم خود نمی کنم
تقدیر قصه ی دل من ناشنیدن است

 

آن را که لب به دام هوس گشت آشنا
روزی امین سزا لب حسرت گزیدن است

(امین : تخلص رهبری در غزل)

صلواتش یادت نره!!!

نوشته شده در چهارشنبه 90 دی 28ساعت ساعت 12:26 عصر توسط ملیحه سادات| یک نظر